Een bespreekpunt op de laatste raadsvergadering was het Pad van 20. Het wegdek wordt niet goed onderhouden en de kuilen worden almaar dieper. Goed onderbouwd konden we de discussie in, want er lag een uitgebreid rapport van mogelijkheden en alternatieven.

Wij hebben ons de vraag gesteld: wat is Pad van 20 en wie maken er gebruik van?

Pad van 20 is een route tussen de Postweg en een strandovergang. Het wordt gebruikt door fietsers en wandelaars als doorsteek van het Kantonnierspad door de duinen naar de Postweg en vice versa en als toegang tot de hoofdingang van Nieuwe Kooi. Daarnaast wordt het gebruikt door gemotoriseerde inwoners van Vlieland om bij de ingang naar Nieuwe Kooi of de strandovergang te komen. Een deel van die auto’s gaat daar ook werkelijk het strand op, een deel komt daar alleen omdat de inzittenden naar bijv. de Schotse hooglanders of over zee willen kijken en neemt dezelfde weg terug. En natuurlijk is het een route voor hulpdiensten.

De volgende vraag is: Hoe ziet GroenWit Pad van 20?

Pad van 20 zou wat ons betreft niet veel meer hoeven zijn dan een fietspad met de mogelijkheid voor autoverkeer in de vorm van hulpdiensten. En waarom? Omdat we het zonde vinden om met gemeenschapsgeld een weg te onderhouden die voornamelijk gebruikt wordt door een handvol inwoners. Het gaat wel om ruim 10.000 euro per jaar. Dat is een fors jaarlijks bedrag.

Bovendien, Vlieland is autoluw. Dat was voor alle partijen een belangrijk punt ten tijde van de verkiezingen in 2014. Nu hebben we een kans om te laten zien dat het niet alleen woorden waren, dat het ons menens is. Ons voorstel was in eerste instantie dus om van Pad van 20 een fietspad te maken met een werkpad voor de hulpdiensten.

We hebben jaren geleden al eens een alternatief laten uitrekenen: een fietspad met een werkpad ernaast. Dat bleek een stuk goedkoper dan het toen voorliggende plan voor schelpen met bindmiddel. Helaas is ons voorstel toen niet overgenomen, maar het blijkt nog steeds tot de goedkoopste opties te behoren.

Weerstand

We hadden eigenlijk wel verwacht dat dit idee op teveel weerstand zou stuiten. Je kan de Vlielander niet zijn autoritje ontnemen. Daar is de tijd nog niet rijp voor. Dus gingen we op zoek naar een breed gedragen oplossing. Nog steeds een oplossing waarbij zo min mogelijk gemeenschapsgeld gemoeid is. Maar we zouden GroenWit niet zijn als we niet ook de aspecten fietsvriendelijkheid, duurzaamheid, milieu en esthetiek mee zouden nemen.

Fietsvriendelijkheid. Voor fietsers is een pad waarop geen auto’s rijden natuurlijk te prevaleren boven een pad waarop auto’s rijden. Als er dan toch auto’s mogen rijden, moeten fietsers en auto elkaar kunnen passeren zonder dat de fietsers in de berm of op doorgroeistenen kunnen worden gedwongen. Daarom vallen de opties met een ‘middenberm’, of die nu bestaat uit doorgroeistenen of uit groen, voor ons af. Asfalt nodigt uit tot hard rijden. Ook dat valt dus qua fietsvriendelijkheid af.

Milieu. Een nadeel van schelpen, niet genoemd in het voorstel, is echter dat ze wellicht straks niet meer gewonnen mogen worden. Onze oceanen verzuren in rap tempo, waardoor koraalriffen verdwijnen. Schelpenwinning versterkt dit proces. Schelpen=kalk en kalk lost op in zuur. Daarom valt een autoweg met schelpen voor ons af. Asfalt en beton laten geen regenwater door. Willen we de verharding terugdringen, dan helpt een verharding met klinkers. Tussen de stenen kan het water nog een beetje wegzakken.

Duurzaamheid. Zuinig zijn met grondstoffen. Zo min mogelijk vervoersbewegingen. Twee aspecten die bijdragen aan een duurzame wereld. Asfalt en beton kunnen niet goed hergebruikt worden, behalve als tweederangs product. Bovendien moet het afgevoerd worden als we het wegdek vervangen (asfalt) of als we er op het eiland geen herbestemming voor hebben (beton). Daarom vallen de opties beton en asfalt af.

Esthetiek. Een schelpenverharding is mooi. Het heeft een natuurlijke uitstraling. Het knispert en knerpt lekker onder de fietsbanden. Asfalt en beton zijn saai. Elke beschadiging valt op.

Geld. Beton lijkt goedkoper dan het is. Als de gemiddelde kosten over 41 jaar berekend worden, wordt beton ineens veel duurder. Ook hierom valt deze optie voor ons af.

Wat dan wel?

Gebakken klinkers zijn prima om op te fietsen (fietsvriendelijkheid), gaan het langst mee (duurzaam), kunnen worden hergebruikt (milieu), zien er zelfs na jaren nog goed uit (esthetiek) en blijken niet eens de duurste optie.

De fractie van de VVD, bij monde van Dick Visser, kwam met een prachtige aanvulling: als je de weg smaller maakt en op een bepaalde afstand van elkaar ‘passeerplaatsen’ creëert, kan het ook nog een van de goedkoopste (geld) oplossingen worden.

Views: 626